Τι είναι μικρόβιο;Ο όρος "μικρόβιο" αναϕέρεται σε κάθε μικροοργανισμό, ειδικά όμως σε αυτούς που προκαλούν ασθένεια. Σε αυτήν την κατηγορία περιλαμβάνονται ορισμένοι ιοί, βακτηρίδια, και μύκητες. Ποια είναι όμως η διαϕορά μεταξύ αυτών των τριών τύπων μικροβίων; Ποια από αυτά προκαλούν ασθένειες και ποιες συγκεκριμένα; Πρέπει να αντιμετωπίζονται με διαϕορετικό τρόπο; Επειδή οι ιοί, τα βακτηρίδια και οι μύκητες προκαλούν πολλές γνωστές ασθένειες, είναι σύνηθες να συγχέονται, έστω και αν διαϕέρουν μεταξύ τους όσο ένα ποντίκι από έναν ελέϕαντα. Μια ματιά στο μέγεθος, τη δομή, τον τρόπο αναπαραγωγής τους, τους ξενιστές και τις ασθένειες που προκαλούνται από το κάθε ένα, μπορεί να "ϕωτίσει" τις σημαντικές διαϕορές αυτών των μικροβίων.Τι είναι Ιός;Οι ιοί είναι μικροσκοπικοί, απλοί οργανισμοί. Στην πραγματικότητα, είναι τόσο μικροσκοπικοί που μπορούν να ϕανούν μόνο με ειδικό, πολύ ισχυρό μικροσκόπιο που λέγεται "ηλεκτρονικό μικροσκόπιο" και είναι τόσο "απλοί" που τεχνικά δεν θεωρούνται καν "ζωντανοί". Υπάρχουν έξι χαρακτηριστικά σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς:
- Προσαρμογή στο περιβάλλον
- Κυτταρική σύνθεση
- Μεταβολικές διαδικασίες που εξασϕαλίζουν και χρησιμοποιούν ενέργεια
- Τάση αντίδρασης προς το περιβάλλον
- Ανάπτυξη και εξέλιξη
- Αναπαραγωγή
Ένας ιός δεν είναι ικανός να μεταβολίζει, να αναπτύσσεται, ή να αναπαράγεται από μόνος του, αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσει ένα κύτταρο ξενιστή για να του παρέχει αυτές τις λειτουργίες και επομένως δεν θεωρείται "ζωντανός". Η δομή ενός ιού είναι εξαιρετικά απλή, σε τέτοιο βαθμό που καθίσταται ανεπαρκής για την ανεξάρτητη ζωή του μικροβίου.Δομή (εκόνα 1): Κάθε ιός αποτελείται από δύο στοιχειώδη συστατικά. Το πρώτο είναι η βάση του γενετικού υλικού, είτε το δεσοξυριβονουκλεϊνικό οξύ (DNA) είτε το ριβονουκλεϊκό οξύ (RNA). Αντίθετα με τα ζωντανά κύτταρα, οι ιοί έχουν είτε τοDNA είτε το RNA, αλλά όχι και τα δύο μαζί. Το γενετικό υλικό είναι ένα "σχεδιάγραμμα" που καθορίζει τη δομή και τη συμπεριϕορά ενός κυττάρου. Σε έναν ιό, υπάρχει ένα πρωτεϊνικό περίβλημα που ονομάζεται "καψίδιο" και περιβάλλει το νουκλεϊνικό οξύ. Αυτό το περίβλημα χρησιμεύει στην προστασία του νουκλεϊνικού οξέως και πραγματοποιεί την επικοινωνία μεταξύ αυτού και των κυττάρων ξενιστών. Τα καψίδια αποτελούνται από πολλά μικρά πρωτεϊνικά μόρια που ονομάζονται "καψομερή" και μπορούν να διαμορϕωθούν σε τρεις γενικές μορϕές: ελικοειδή, εικοσάεδρα (σχήμα με 20 πέυρές αποτελούμενο από ισόπλευρα τρίγωνα σε κάθε του πλευρά) και σύνθετα. Μερικοί από τους πιο εξελιγμένους ιούς έχουν μια ακόμη δομή, που περιβάλλει το καψίδιο. Αυτή ονομάζεται "ϕάκελος" και αποτελείται από ένα στρώμα bilipid, όπως η μεμβράνη του κυττάρου και γλυκοπρωτεΐνες οι οποίες είναι πρωτεΐνες και ενώσεις υδατανθράκων. Ο ϕάκελος χρησιμεύει στη "μεταμϕίεση" του ιού κάνοντάς τον να μοιάζει με ένα "πραγματικό" κύτταρο, για να μην απορριϕθεί ως "ξένο σώμα" από το ανοσοποιητικό σύστημα του ξενιστή. Η δομή ενός ιού συσχετίζεται πολύ με τον τρόπο αναπαραγωγής του.Αναπαραγωγή: Ο μόνος σκοπός ενός ιού είναι η αναπαραγωγή του. Εν τούτοις, χρειάζεται ένα κύτταρο ξενιστή για το σκοπό αυτό. Μόλις βρεθεί το κατάλληλο κύτταρο, ο ιός επικολλάται στην επιϕάνειά του ή εισχωρεί σε αυτό με μια διαδικασία που ονομάζεται "ϕαγοκυτταρισμός". Κατόπιν, απελευθερώνει το γενετικό του υλικό στο κύτταρο και διακόπτει ουσιαστικά τη ϕυσιολογική κυτταρική λειτουργία. Το κύτταρο σταματά την παραγωγή πρωτεϊνών και χρησιμοποιεί το νέο "σχεδιάγραμμα" που του παρέχει ο ιός, αρχίζοντας έτσι την παραγωγή των πρωτεϊνών του ιού. Ο ιός χρησιμοποιεί την ενέργεια και τα υλικά του κυττάρου, για να παραγάγει νουκλεϊνικό οξύ και καψομερή, με σκοπό να δημιουργήσει πολυάριθμα αντίγραϕα του εαυτού του. Μόλις συντεθούν αυτοί οι "κλώνοι", ο ιός αναγκάζει το κύτταρο ξενιστή να διασπαστεί, απελευθερώνοντας τους ιούς αυτούς οι οποίοι στη συνέχεια θα μολύνουν τα γειτονικά κύτταρα.Μορϕές του ΙούΌνομα - Βασικό Σχήμα - Παράδειγμα (Ηλ μικροσκόπιο)Ελικοειδής --
Εικοσαεδρής --
Σύνθετη --
Ξενιστές και Αντίσταση: Είναι γνωστό ότι οι ιοί μπορούν να μολύνουν σχεδόν οποιοδήποτε είδος διαθέτει ζωντανά κύτταρα. Τα ζώα, τα ϕυτά, οι μύκητες, και τα βακτηρίδια, μπορούν να γίνουν ξενιστές των ιών. Όμως, οι ιοί τείνουν να προτιμούν συγκεκριμένους τύπους κυττάρων για να μολύνουν. Παραδείγματος χάριν, οι ιοί των ϕυτών δεν είναι ικανοί να μολύνουν τα ζωικά κύτταρα, αν και ένας ιός κάποιου συγκεκριμένου ϕυτού, θα μπορούσε να μολύνει διάϕορα άλλα ϕυτά. Μερικές ϕορές, ένας ιός μπορεί να μολύνει έναν οργανισμό χωρίς να τον βλάψει και να εξοντώσει έναν άλλο, διαϕορετικό αλλά πολύ συγγενές με τον πρώτο οργανισμό. Παραδείγματος χάριν, ένα είδος ποντικιού (Deer Mouse) είναι ϕορέας του ιού Hantavirus, ο οποίος δεν έχει κάποια αξιοπρόσεκτη βλαπτική επίδραση στα τρωκτικά, αλλά εάν μολύνει τον άνθρωπο, προκαλεί μια σοβαρή και συχνά θανατηϕόρο ασθένεια που χαρακτηρίζεται από ακατάσχετη αιμορραγία. Εντούτοις, οι περισσότεροι ζωικοί ιοί προσβάλουν συγκεκριμένα είδη. Αυτό σημαίνει ότι μολύνουν ένα είδος ζώου. Για παράδειγμα, ο ιός της ανοσοανεπάρκειας (FIV) προσβάλει μόνο τις γάτες, ενώ ο ιός της ανοσοανεπάρκειας (HIV), προσβάλει μόνο τους ανθρώπους.Τι κάνει ο ξενιστής προκειμένου να αντιμετωπίσει την εισβολή ενός ιού; Κάθε "ξένο σώμα" που εισβάλει στον οργανισμό, προκαλεί μια αντίδραση που ονομάζεται "άνοση αντίδραση". Μέσω αυτής της διαδικασίας, το σώμα του ξενιστή παράγει τα αντισώματα. Τα αντισώματα είναι ουσίες που καταστρέϕουν έναν "εισβολέα" και αποτρέψουν την προσβολή από την ίδια ασθένεια στο μέλλον. Υπάρχουν συγκεκριμένα αντισώματα για κάθε "εισβολέα" και κάθε ϕορά που εμϕανίζεται μια νέα ασθένεια, δημιουργείται μια νέα ομάδα αντισωμάτων. Αυτή η διαδικασία της δημιουργίας συγκεκριμένων αντισωμάτων για την αντιμετώπιση κάποιου ιού, διαρκεί περίπου επτά ημέρες. Στο μεταξύ το κύτταρο που έχει μολυνθεί από έναν ιό, παράγει πρωτεΐνες που ονομάζονται "ιντερϕερόνες". Αυτές οι ιντερϕερόνες, απελευθερώνονται μέσα σε τρεις έως πέντε ημέρες, με σκοπό να προλάβουν τη μόλυνση των γειτονικών κυττάρων έως ότου δημιουργηθούν τα αντισώματα. Πρέπει να πούμε ότι γίνονται επιστημονικές έρευνες για τα οϕέλη των ιντερϕερονών στην αντιμετώπιση και θεραπεία των ασθενειών που προκαλούνται από ιούς, αλλά ο ακριβής μηχανισμός δράσης της ιντερϕερόνης δεν είναι εξ ολοκλήρου γνωστός. Υπάρχουν αρκετά ϕάρμακα που μπορούν να αντιμετωπίσουν ασθένειες που προκαλούνται από ιούς, αλλά το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού είναι κατά κύριο λόγο το σημαντικότερο όπλο στην αντιμετώπιση αυτών των μολύνσεων.Τι είναι βακτηρίδια;Τα βακτηρίδια είναι πολύ διαϕορετικά από τους ιούς. Καταρχήν, τα βακτηρίδια είναι πολύ μεγαλύτερα σε μέγεθος. Ο μεγαλύτερος ιός έχει το μέγεθος του μικρότερου βακτηριδίου. Παρόλα αυτά τα βακτηρίδια παραμένουν μικροσκοπικά και δεν μπορούν να ϕανούν με "γυμνό μάτι". Είναι τόσο μικρά που το μέγεθός τους μετριέται σε μικρόμετρα (10,000 μικρόμετρα = 1 εκατοστό). Σε σύγκριση, το κεϕάλι μιας καρϕίτσας έχει περίπου 1000 μικρόμετρα πλάτος. Αν και πιο σύνθετα από τους ιούς, η δομή των βακτηριδίων παραμένει σχετικά απλή.Δομή (εκόνα 2): Τα περισσότερα βακτηρίδια έχουν ένα εξωτερικό, άκαμπτο κυτταρικό τοίχωμα. Αυτό τους δίνει σχήμα και προστασία. Στο εσωτερικό του κυτταρικού τοιχώματος υπάρχει μια μεμβράνη πλάσματος. Αυτή είναι όμοια με τη μεμβράνη που βρίσκεται γύρω από κάθε ζωντανό κύτταρο και παρέχει και στα δύο έναν οριοθετημένο χώρο, μέσα στον οποίο βρίσκεται το περιεχόμενο του κυττάρου. Ταυτόχρονα δημιουργεί ένα "ϕράγμα" που εμποδίζει τις ουσίες που εισάγονται στο εσωτερικό του κυττάρου να διαϕύγουν. Το περιεχόμενο του κυττάρου ονομάζεται "κυτταρόπλασμα". Μέσα στο κυτταρόπλασμα βρίσκονται τα ριβοσώματα (για την πρωτεϊνική σύνθεση), ο πυρήνας (συγκεντρωμένο γενετικό υλικό), και τα πλασμίδια (μικρά, κυκλικά τμήματα του DNA, μερικά από τα οποία ϕέρνουν τα γονίδια που ελέγχουν την αντίσταση στα διάϕορα ϕάρμακα). Όλα τα ζωντανά κύτταρα έχουν ριβοσώματα, αλλά αυτά των βακτηριδίων είναι μικρότερα από εκείνα που βρίσκονται σε οποιοδήποτε άλλο κύτταρο. Μερικά αντιβακτηριακά ϕάρμακα, έχουν δημιουργηθεί με σκοπό να επιτίθενται στα ριβοσώματα ενός βακτηριδίου, καθιστώντας το έτσι ανίκανο να παραγάγει πρωτεΐνες και επομένως το σκοτώνουν. Δεδομένου ότι τα ριβοσώματα διαϕέρουν, τα κύτταρα του ξενιστή δεν καταστρέϕονται από το αντιβιοτικό. Άλλα αντιβιοτικά στοχεύουν σε ορισμένα σημεία του κυτταρικού τοιχώματος. Μερικά βακτηρίδια έχουν μακρά δομή που μοιάζει στο σχήμα με μαστίγιο και μπορούν χρησιμοποιώντας κατάλληλα το σχήμα τους αυτό να μετακινούνται.Τα βακτηρίδια εμϕανίζονται με τρεις βασικές μορϕές:
- Κόκκοι (σϕαιρικά)
- Βάκιλοι (επιμήκη)
- Σπειρίλια (σπειροειδή)
Μορϕές των ΒακτηριδίωνΌνομα - Βασικό Σχήμα - Παράδειγμα (Ηλ μικροσκόπιο)Κόκκοι (σϕαιρικά) --
Βάκιλοι (επιμήκη) --
Σπειρίλια --
Αναπαραγωγή: Τα βακτηρίδια υπόκεινται σε μια κατηγορία α-γενούς αναπαραγωγικού τύπου, γνωστού ως "διχοτόμηση". Αυτό σημαίνει απλά ότι χωρίζονται στα δύο και κάθε νέο βακτηρίδιο είναι ένας κλώνος του αρχικού, ο οποίος ϕέρει ένα αντίγραϕο του ίδιου DNA. Τα βακτηρίδια μπορούν να αναπαραχθούν πολύ γρήγορα. Στην πραγματικότητα, σε ιδανικές εργαστηριακές συνθήκες ένας συγκεκριμένος πληθυσμός βακτηριδίων, μπορεί να διπλασιαστεί σε είκοσι μόνο λεπτά. Με αυτόν τον εκπληκτικό ρυθμό ανάπτυξης, ένα βακτηρίδιο θα μπορούσε να γίνει ένα ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ (1.000.000.000) βακτηρίδια σε 10 μόνο ώρες! Ευτυχώς, δεν υπάρχουν ούτε αρκετές θρεπτικές ουσίες ούτε διαθέσιμος χώρος για να υποστηρίξουν αυτήν την ταχεία ανάπτυξη, διαϕορετικά ο κόσμος θα είχε κατακλυστεί από βακτηρίδια. Τα βακτηρίδια μπορούν να βρεθούν σχεδόν σε οποιαδήποτε επιϕάνεια και σε οποιεσδήποτε κλιματολογικές συνθήκες στον κόσμο.Ξενιστές και Αντίσταση: Όπως έχει αναϕερθεί παραπάνω, τα βακτηρίδια μπορούν να αναπτυχθούν σχεδόν παντού. Αυτά τα μικρόβια υπάρχουν εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια επειδή έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται στις συνεχείς μεταβολές του περιβάλλοντος. Μπορούν να βρουν "σπίτι" οπουδήποτε και μερικά από αυτά ζουν σε μέρη που θεωρητικά δεν θα μπορούσε να επιζήσει τίποτα. Υπάρχουν βακτηρίδια στο έδαϕος, στα βάθη των ωκεανών, στους κρατήρες των ηϕαιστείων, στην επιϕάνεια των δοντιών και στο πεπτικό σύστημα των ανθρώπων και των ζώων. Βρίσκονται παντού και είναι αμέτρητα. Για παράδειγμα, ένα κουταλάκι του γλυκού χώμα περιέχει τουλάχιστον 1.000.000.000 βακτηρίδια. Συχνά τα βακτηρίδια θεωρούνται ως "κακό πράγμα", αλλά τα περισσότερα δεν είναι παθογόνα (δεν προκαλούν ασθένεια). Στην πραγματικότητα, πολλά από αυτά είναι πολύ χρήσιμα σε μας. Υπάρχουν είδη τα οποία αποσυνθέτουν τα απορρίμματα, καθαρίζουν πετρελαιοκηλίδες και κάποια επίσης παράγουν ϕάρμακα. Εντούτοις, τα λίγα είδη που είναι παθογόνα, δίνουν στα υπόλοιπα βακτηρίδια "κακό όνομα".Τα παθογόνα κατατάσσονται με βάση τα εξής δύο χαρακτηριστικά: την επιθετικότητα και την τοξικότητα. Η "επιθετικότητα" μετρά τη δυνατότητα ανάπτυξης του βακτηριδίου μέσα στον ξενιστή και η τοξικότητα μετρά την ικανότητα του βακτηριδίου να παράγει τοξίνες (χημικές ουσίες που βλάπτουν τον ξενιστή). Ο συνδυασμός αυτών των δύο χαρακτηριστικών δίνει την τελική εκτίμηση της μολυσματικότητας των βακτηριδίων (δυνατότητα να προκαλούν ασθένεια). Ένα είδος βακτηριδίου δεν πρέπει να έχει απαραίτητα υψηλό βαθμό επιθετικότητας και τοξικότητας ταυτόχρονα για να χαρακτηριστεί μολυσματικό. Και μόνο το ένα από τα δύο χαρακτηριστικά αν βρίσκεται σε υψηλά όρια, μπορεί να καταστήσει ένα βακτηρίδιο αρκετά λοιμογόνο. Παραδείγματος χάριν, το βακτηρίδιο Streptococcus pneumoniae (προκαλεί πνευμονία) δεν παράγει τοξίνες, αλλά είναι τόσο επιθετικό που αναγκάζει τους πνεύμονες για να γεμίσουν με υγρό, ως αποτέλεσμα της άνοσης αντίδρασης. Αντίθετα, το βακτηρίδιο Clostridium tetani (προκαλεί τέτανο) δεν είναι πολύ επιθετικό, αλλά παράγει μια ισχυρή τοξίνη που προκαλεί ζημία ακόμη και σε πολύ μικρή συγκέντρωση.Πώς καταπολεμά το σώμα μια βακτηριακή μόλυνση; Για άλλη μια ϕορά, το σώμα προκαλεί μια άνοση αντίδραση ενάντια στον εισβολέα, παράγοντας αντισώματα με σκοπό την παροχή άμεσης βοήθειας αλλά και τη μελλοντική προστασία. Δεδομένου ότι αυτή η διαδικασία διαρκεί μια εβδομάδα, το ρόλο της προστασίας αναλαμβάνουν τα αντιβιοτικά για το συγκεκριμένο διάστημα. Τα αντιβιοτικά ϕάρμακα ενδείκνυνται συνήθως για τη θεραπεία των βακτηριακών λοιμώξεων, και όχι για τις ιώσεις ή τις μυκητισιάσεις. Οι ειδικοί ανησυχούν για το γεγονός ότι η κατάχρηση των αντιβιοτικών, όταν δηλαδή αυτά δεν απαιτούνται, μπορεί να οδηγήσει στη μετάλλαξη των γνωστών βακτηριδίων σε ανθεκτικά προς τα αντιβιοτικά βακτηρίδια. Τα βακτηρίδια είναι πολύ ευπροσάρμοστα και πολλά από αυτά έχουν ήδη αναπτύξει ανθεκτικότητα σε αρκετά αντιβιοτικά. Μια άλλη ανησυχία είναι ότι τα χρήσιμα βακτηρίδια που ζουν στο πεπτικό σύστημα μπορούν επίσης να πέσουν θύματα των αντιβιοτικών. Αυτά τα βακτηρίδια, γνωστά ως "ϕυσική μικροβιακή χλωρίδα", παράγουν βιταμίνες που ο οργανισμός έχει ανάγκη και χρησιμοποιεί, καθώς επίσης βοηθούν στην πέψη των τροϕών.Τι είναι μύκητας;Οι μύκητες είναι διαϕορετικοί και από τους ιούς και από τα βακτηρίδια από πολλές απόψεις. Είναι μεγαλύτεροι, ϕυτικού τύπου οργανισμοί, που στερούνται χλωροϕύλλης (ουσία που κάνει τα ϕυτά πράσινα και μετατρέπει το ϕως του ήλιου σε ενέργεια). Δεδομένου ότι οι μύκητες δεν έχουν χλωροϕύλλη για να παράγουν τροϕή, αναπτύσσονται πάνω σε κάποιο σημείο και απορροϕούν την τροϕή τους από αυτό. Οι μύκητες μπορούν να είναι πολύ χρήσιμοι, για παράδειγμα στην παρασκευή της μπίρας, στο "ϕούσκωμα" του ψωμιού, στην αποσύνθεση των απορριμμάτων, αλλά μπορούν επίσης να είναι επιβλαβείς εάν "κλέβουν" θρεπτικές ουσίες από έναν άλλο ζωντανό οργανισμό. Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι ακούνε τη λέξη μύκητες, αυτομάτως σκέϕτονται τα μανιτάρια που τρώμε. Αυτό είναι γεγονός, τα μανιτάρια είναι σημαντικοί μύκητες, αλλά υπάρχουν και άλλες μορϕές όπως η μούχλα και οι ζυμομύκητες.Δομή (εκόνα 3): Τα κύρια προσδιοριστικά χαρακτηριστικά των μυκήτων, ορίζονται με βάση την σύνθεση των κυτταρικών τους τοιχωμάτων. Πολλοί από αυτούς περιέχουν μια αζωτούχα ουσία γνωστή ως "χιτίνή" που δεν βρίσκεται στα κυτταρικά τοιχώματα των ϕυτών, αλλά μπορεί να βρεθεί στα κελύϕη μερικών καβουριών και μαλακίων. Οι περισσότεροι μύκητες είναι πολυκυτταρικοί (ϕτιαγμένοι από πολλά κύτταρα), με εξαίρεση τους ζυμομύκητες. Τα κύτταρα σχηματίζουν ένα δίκτυο διακλαδωτών αγωγών γνωστό και ως "υϕές" και ένα σύνολο υϕών ονομάζεται "μυκήλιο". Το εσωτερικό των κυττάρων είναι λίγο διαϕορετικό από αυτό των βακτηριακών κυττάρων. Καταρχήν, το γενετικό υλικό βρίσκεται συγκεντρωμένο και κλεισμένο μέσα σε μια μεμβράνη που ονομάζεται "πυρήνας". Επίσης, υπάρχουν και άλλες δομές που ονομάζονται "κυτταρικά όργανα" και βοηθούν το κύτταρο να πραγματοποιεί τις λειτουργίες του. Τέτοια είναι, τα μιτοχόνδρια (μετατροπείς ενέργειας), το ενδοπλασματικό δικτύωμα (ER) (ϕτιάχνει σύνθετες πρωτεΐνες). Τα λυσοσώματα περιέχουν ένζυμα και βοηθούν στην αϕομοίωση των θρεπτικών ουσιών. Τα κεντριόλα είναι απαραίτητα για τη σωστή διχοτόμηση του κυττάρου. Και τα βακτηρίδια και οι μύκητες έχουν ριβοσώματα, αλλά αυτά των βακτηριδίων είναι μικρότερα σε μέγεθος και αναπαράγονται με διαϕορετικό τρόπο.Αναπαραγωγή: Οι μύκητες μπορούν να αναπαραχθούν με πολλούς τρόπους που εξαρτώνται από τον τύπο του μύκητα και τις περιβαλλοντικές συνθήκες:
- Βλάστηση
- Τεμαχισμός
- Παραγωγή σπορίων μη σεξουαλικά
- Παραγωγή σπορίων σεξουαλικά
Η Βλάστηση εμϕανίζεται στους ζυμομύκητες, οι οποίοι δημιουργούνται από ένα μόνο κύτταρο. Η βλάστηση είναι κατά κάποιο τρόπο όμοια με τη διχοτόμηση των βακτηριδίων, κατά την οποία ένα μονό κύτταρο διαιρεί σε δύο χωριστά κύτταρα.Ο Τεμαχισμός είναι ο τρόπος αναπαραγωγής των μυκήτων που δημιουργούν τις υϕές. Κατά τη διάρκεια του Τεμαχισμού, μερικές από τις υϕές διασπώνται και αρχίζουν απλά μα αναπτύσσονται ως νέες.Τα Σπόρια είναι μικροσκοπικά μονά κύτταρα που παράγονται από τους μύκητες που έχουν τις υϕές. Μπορούν να παραχθούν μη σεξουαλικά με μια διαδικασία κατά την οποία οι άκρες του σχηματισμού των υϕών περιβάλλουν ειδικά κύτταρα – τα σπόρια. Μερικοί μύκητες παράγουν σπόρια, σεξουαλικά. Υπάρχουν δύο τύποι ειδικών κυττάρων που ονομάζονται "γαμέτες". Ένας από κάθε τύπο αυτών των κυττάρων ενώνονται για να παράξουν ένα νέο σπόριο. Τα σπόρια είναι μικροσκοπικά μονά κύτταρα που είναι συνήθως πολύ ανθεκτικά στις περιβαλλοντικές αλλαγές. Μπορούν να παραμείνουν "κοιμισμένα" για μεγάλες χρονικές περιόδους, έως ότου δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθούν ώριμα άτομα.Ξενιστές και Αντίσταση: Οι μύκητες είναι εταιρότροϕοι, που σημαίνει ότι εκκρίνουν πεπτικά ένζυμα πάνω στο σημείο όπου αναπτύσσονται και απορροϕούν τις θρεπτικές ουσίες που προκύπτουν από την έκκριση αυτή. Για αυτόν τον λόγο, ο ρόλος τους μέσα στο οικοσύστημα όσον αϕορά στην αποσύνδεση είναι πολύ σημαντικός, αλλά μπορούν επίσης να προκαλέσουν προβλήματα όταν απορροϕούν θρεπτικές ουσίες από έναν ζωντανό οργανισμό. Οι μύκητες συνήθως εισπνέονται ή έρχονται σε επαϕή με το δέρμα. Εάν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες, τότε αυτοί αρχίζουν να αναπτύσσονται προκαλώντας έτσι την ασθένεια. Υπάρχουν ορισμένα αντιμυκητιακά ϕάρμακα για τη θεραπεία των μολύνσεων, αλλά είναι δυσκολότερο για τους επιστήμονες να δημιουργήσουν νέα, εξελιγμένα αντιμυκητιακά ϕάρμακα από ότι αντιβακτηριακά. Αυτό συμβαίνει επειδή τα κύτταρα των μυκήτων μοιάζουν στη δομή περισσότερο στα ζωικά κύτταρα από ότι τα βακτηριακά κύτταρα. Στη δημιουργία των ϕαρμάκων, είναι δύσκολο να βρεθεί κάποια ϕαρμακευτική ουσία που να σκοτώνει τα μυκητιακά κύτταρα και να αϕήνει αβλαβή τα ζωικά. Τα πιο επιτυχημένα ϕάρμακα που έχουν δημιουργηθεί, αποτρέπουν το σχηματισμό της χιτίνης και επομένως αναστέλλουν τη δημιουργία των νέων κυτταρικών τοιχωμάτων και άρα την εξάπλωση. Το κυτταρικό τοίχωμα είναι η μόνη δομή που δεν μοιράζονται τα ζωικά και μυκητιακά κύτταρα. Άλλα ϕάρμακα δεσμεύουν συγκεκριμένες μυκητιακές πρωτεΐνες, αποτρέποντας έτσι την ανάπτυξή τους. Δυστυχώς, πολλά από τα ϕάρμακα είναι μόνο μηκυτοστατικά, που σημαίνει ότι μπορούν μόνο να αποτρέψουν την περαιτέρω ανάπτυξη παρά μυκητοκτόνα, που σημαίνει ότι σκοτώνουν το μύκητα. Πολλά από τα ϕάρμακα που χρησιμοποιούνται για σοβαρές μυκητιακές μολύνσεις προκαλούν πιθανές τοξικές παρενέργειες.Ποιες ασθένειες είναι ποιες;Όταν ένα κατοικίδιο ζώο ή ένας άνθρωπος προσβάλλεται από μια ασθένεια, είναι σημαντική η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αυτή δρα, καθώς επίσης και η προέλευσή της. Τα στοιχεία αυτά είναι πολύ σημαντικά και για τη θεραπεία της νόσου, αλλά και για την προστασία άλλων ζώων ή ανθρώπων που θα μπορούσαν να εκτεθούν σε αυτήν. Ο ακόλουθος πίνακας ταξινομεί μερικές κοινές ασθένειες που προσβάλλουν διάϕορα είδη ζώων και προκαλούνται από ιούς, βακτηρίδια ή μύκητες.Μικρόβια που προκαλούν κοινές ασθένειες ή μολύνσεις σε διάϕορα ζωικά είδη
